Άρθρο στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: γιατί τάσσομαι υπέρ του συμφώνου συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών

Έως σήμερα, στην Ελλάδα δεν υπάρχει νομική κατοχύρωση της ομόφυλης σχέσης, παρά τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ωστόσο, η σταθερή συμβίωση μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου είναι μια κοινωνική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που με τη σειρά της δημιουργεί κοινωνικές ανάγκες, στις οποίες ο νομοθέτης οφείλει να ανταποκριθεί, χωρίς να εθελοτυφλεί, παρά την έλλειψη καθολικής συμφωνίας ή ομοθυμίας ως προς την αποδοχή τους. Πολλά ομόφυλα ζευγάρια συμβιώνουν σε μία σταθερή σχέση, συζούν κάτω από την ίδια στέγη, αποκτούν από κοινού περιουσιακά στοιχεία, αποδίδουν φορολογικά έσοδα στο κράτος, συνταξιοδοτούνται, επιθυμούν να ρυθμίσουν πρακτικά ζητήματα που τους αφορούν για το παρόν και το μέλλον, όπως ακριβώς και τα ετερόφυλα ζευγάρια. Η μη αναγνώριση από την Πολιτεία ενός στοιχειώδους πλαισίου που συνδέει δύο άτομα του ίδιου φύλου σε μία τέτοια σταθερή συμβίωση, τους στερεί, στην πράξη, την άσκηση βασικών δικαιωμάτων που σχετίζονται με την ιδιωτική ζωή.
Ακόμη όμως και αν μερίδα πολιτών αισθάνεται ότι η αναγνώριση της ομόφυλης σχέσης μέσω του συμφώνου συμβίωσης δεν συνάδει με τις αξίες της και δεν την αποδέχεται, έχει διαμορφωθεί εν προκειμένω και μία νομική πραγματικότητα. Και αυτή δεν αφήνει κανένα περιθώριο μη αποδοχής. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) καταδίκασε τη χώρα μας το 2013 για τον αποκλεισμό των ομόφυλων ζευγαριών από τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης – που θεσμοθετήθηκε στη χώρα μας το 2008 μόνο για τα ετερόφυλα ζευγάρια – κρίνοντας ότι η εξαίρεση των ομόφυλων ζευγαριών από το πεδίο εφαρμογής του νόμου συνιστά διακριτική μεταχείριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Και η καταδίκη αυτή βασίζεται σε ουσιαστικές παραβιάσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), από την οποία βεβαίως η Ελλάδα δεσμεύεται νομικά. Η εφαρμογή των διατάξεων περί σεβασμού στην ιδιωτική ζωή του ατόμου, ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του και απαγόρευσης των διακρίσεων, όπως αυτές προστατεύονται στο ελληνικό Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ, και η συνακόλουθη συμμόρφωση με την απόφαση, συνιστούν, επομένως, νομική υποχρέωση της χώρας μας.
Ο σεβασμός στις διεθνείς συμβάσεις, στους νόμους και στις δικαστικές αποφάσεις δεν μπορεί να είναι «à la carte»• ούτε και μπορεί να συναρτάται, κάθε φορά, από την υποκειμενική εκτίμηση και αποδοχή της πλειοψηφίας ή άλλων, μεγαλύτερων ή μικρότερων, κοινωνικών ομάδων. Η Ελλάδα – ως κράτος δικαίου – έχει υποχρέωση να κατοχυρώσει νομικά τη συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών, ανεξαρτήτως του εάν αυτή τυγχάνει καθολικής κοινωνικής αποδοχής.