«Όλοι έχουμε ευθύνη για τη δημοκρατία που γερνάει, για να φέρουμε τους νέους ξανά σε θέση διεκδίκησης για ένα καλύτερο μέλλον»: η ομιλία μου ως εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας στην Ειδική συνεδρίαση, αφιερωμένη στην ημέρα μνήμης και τιμής για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,

Η σημερινή επέτειος αποτελεί ημέρα έμπνευσης, ημέρα αναστοχασμού, αλλά και ημέρα προβληματισμού για κάθε πολίτη της χώρας.

Το Πολυτεχνείο, σήμερα, συμβολοποιεί και οφείλει να υπενθυμίζει κάτι ακόμα, διαχρονικό και πανανθρώπινο: ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είναι μια συνεχής διεκδίκηση. Οι νέοι τότε αντιστάθηκαν, διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκαταστήσουν τη δημοκρατία. Και όλοι εμείς σήμερα απολαμβάνουμε τους καρπούς εκείνου του αγώνα. Δεν αρκεί όμως αυτό. Είναι καθήκον όλων μας να διεκδικούμε καθημερινά καλύτερη ποιότητα για τη δημοκρατία, να διεκδικούμε εφαρμογή στην πράξη, στην καθημερινότητα, των ιδανικών της ελευθερίας, της ισότητας ευκαιριών, της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης, όπως αυτά αποτυπώνονται στο Σύνταγμά μας.

Κυρίες και Κύριοι, είναι γεγονός ότι η δημοκρατία αποδείχτηκε ανθεκτική στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η Μεταπολίτευση αποτέλεσε μία περίοδο δημοκρατικής σταθερότητας και σχετικής κοινωνικής ευημερίας για ευρύτατα κοινωνικά στρώματα. Η Μεταπολίτευση αποτέλεσε την περίοδο της οικοδόμησης μιας σταθερής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Οπως, επίσης, είναι γεγονός ότι η δημοκρατία, παρά τις αντίθετες και θορυβώδεις φωνές περί κατάλυσης του κράτους, αποδείχτηκε ανθεκτική και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε την τελευταία, σχεδόν, επταετία. Άντεξε. Ωστόσο δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι δέχτηκε και δέχεται πλήγματα. Πλήγματα τόσο σε διαδικαστικό επίπεδο, σε επίπεδο νομοθέτησης, με αλλεπάλληλες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αλλά και με συστηματική νομοθέτηση με επείγοντα χαρακτήρα, όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο, με την ακραία ρητορική απέναντι στους θεσμούς της χώρας, ή ακόμα και την αξιοποίηση θεσμικών εργαλείων προς ίδιον όφελος.

Θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ τη σημερινή ημέρα για να μιλήσω για την επικαιρότητα, για να απαντήσω σε όσα είπε ο Πρωθυπουργός. Δεν θα το κάνω. Σήμερα είναι μέρα τιμής, δεν είναι μέρα προεκλογικών ομιλιών και συσπείρωσης κομματικών ακροατηρίων.

Ας είναι αυτό το πρώτο μήνυμα που θα κρατήσουμε από τη σημερινή επέτειο, ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είναι διαρκής και μπορεί, και πρέπει, να λαμβάνει χώρα ακόμα και εντός μιας κανονικότητας. Γιατί οι σειρήνες του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, που βλέπουμε να αρθρώνονται και εντός της κανονικότητας, μπορεί να αποτελέσουν σοβαρές πληγές στο σώμα του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο, ένα δεύτερο μήνυμα, που συμβολοποιείται στη σημερινή επέτειο της εξέγερσης των νέων του Πολυτεχνείου. Και αυτό είναι η ίδια η δύναμη της νέας γενιάς. Οι νέοι του Πολυτεχνείου ήταν φοιτητές, νέοι που ήθελαν να μορφωθούν, νέοι άνθρωποι που ονειρεύονταν ένα καλύτερο μέλλον και είχαν το σθένος να το διεκδικήσουν. Και δεν διεκδικούσαν μόνο την ανατροπή του καθεστώτος. Ονειρεύονταν και διεκδικούσαν κάτι πολύ πιο μεγάλο και υψιπετές: να οικοδομήσουν μια διαφορετική Ελλάδα με δημοκρατία, δικαιοσύνη και ανεξαρτησία. Το Πολυτεχνείο είναι το σύμβολο ενότητας και το σύμβολο αντίστασης της νεότητας που αψηφά κάθε δυσκολία, προκειμένου να δώσει σάρκα και οστά στο όραμά της για έναν διαφορετικό κόσμο, για μία κοινωνία δικαιοσύνης, ελευθερίας και αλληλεγγύης που θα μοιράζονται ισότιμα γυναίκες και άντρες, πολίτες του κόσμου χωρίς διακρίσεις.

Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι, ό,τι ονειρεύονταν οι φοιτητές τον Νοέμβριο του ’73, ονειρεύονται και οι φοιτητές σήμερα. Όμως, σήμερα, βλέπουμε τους νέους να φεύγουν από τη χώρα μας, να μην διεκδικούν στην Ελλάδα το καλύτερο αυτό μέλλον, να αναζητούν αυτό το καλύτερο μέλλον αλλού. Φεύγουν από τη χώρα μας οι μορφωμένοι νέοι, οι προσοντούχοι, εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να παράξουν προϊόν υψηλής αξίας. Νέοι με πανεπιστημιακά πτυχία, νέοι με λαμπρά διδακτορικά. Νέοι αρκετοί από τους οποίους είχαν θέση εργασίας αλλά ένιωθαν ότι δεν υπάρχει μέλλον στη χώρα. Και αυτό είναι από τις σοβαρότερες πτυχές του προβλήματος: η απογοήτευση που αισθάνονται οι νέοι και καταλήγει σε απελπισία. Οι νέοι σήμερα γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική και στους αντιπροσώπους της, και αυτό είναι κάτι που, όλους εμάς, το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας, πρέπει να μας προβληματίζει, γιατί όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό.

Όλοι έχουμε ευθύνη για τη δημοκρατία που γερνάει. Όλοι έχουμε ευθύνη να φέρουμε τους νέους ξανά κοντά στην πολιτική, να φέρουμε τους νέους ξανά σε θέση διεκδίκησης, να φέρουμε τους νέους ξανά σε θέση να μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον.

Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι, είναι καθήκον μας και ύψιστο χρέος μας να κάνουμε τη νέα γενιά ξανά μπροστάρη των προσδοκιών μιας κοινωνίας, ενός έθνους με μακρά διαδρομή. Ο νέος ιστορικός κύκλος που θα οικοδομηθεί για τη νέα γενιά, δεν μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς τη νέα γενιά.

Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι, ας είναι αυτό το διπλό δίδαγμα της σημερινής μέρας μνήμης:αφενός, ότι ο αγώνας για την ποιότητα της δημοκρατίας πρέπει να είναι διαρκής και άοκνος, ακόμα και εντός μιας κανονικότητας, και αφετέρου, ότι μόνο με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των νέων έναντι των θεσμών διακυβέρνησης, μόνο με την επανάκτηση αυτής της σχέσης θα μπορέσει να υπάρξει πραγματική πρόοδος στη χώρα και έξοδος από τη γενικευμένη κρίση.

Σας ευχαριστώ.