ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, “Υπάρχουν καλές και κακές καταλήψεις;”. Αντιπαράθεση επιχειρημάτων με τον τέως Υπ. Παιδείας, κ. Νίκο Φίλη

Πρώτον, πρόκειται για μία σαφώς έκνομη πράξη. Ο Ποινικός Κώδικας απαγορεύει τις καταλήψεις και τις κατατάσσει στις αξιόποινες πράξεις που τιμωρούνται με φυλάκιση. Το γεγονός ότι, επί υπουργίας Ν. Φίλη, καταργήθηκε ο νόμος 2811/2000, που προέβλεπε ειδικότερα την αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη των υπαιτίων σχολικών καταλήψεων, περιγράφει ανάγλυφα την ανοχή στην ανομία που επιδεικνύει συστηματικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Δεύτερον, τα σχολεία πρέπει να παραμένουν ανοιχτά. Ο ρόλος τους είναι η συνεχής καλλιέργεια και η διάδοση της γνώσης και του πολιτισμού, καθώς και η προαγωγή της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, λειτουργίες που εμβαθύνουν και εμπεδώνουν τις κοινές δημοκρατικές μας αξίες. Αναγκαία όμως συνθήκη για να επιτελέσουν τον ρόλο τους αυτό είναι η αδιάλειπτη λειτουργία, σε κλίμα συναινετικό, διαλεκτικό και δημιουργικό. Οι καταλήψεις δεν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις, υποβαθμίζοντας έτσι και την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Τοποθετούμαστε, επομένως, αξιακά απέναντι στη λογική της κατάληψης, γιατί είναι ασύμβατη με το κοινωνικό δικαίωμα στην εκπαίδευση. Υπάρχουν άλλωστε άλλοι τρόποι να εκφραστούν διαμαρτυρίες και θέσεις, όπως αυτή της εύλογης αγανάκτησης απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών, που αποτέλεσε αφορμή του πρόσφατου κύματος σχολικών καταλήψεων.

Τρίτον, οι καταλήψεις πλήττουν τους ίδιους τους μαθητές. Αμεσα, με την απώλεια μαθημάτων και δημιουργικής μελέτης, τη διατάραξη της σχολικής ζωής, ενίοτε με την υποβάθμιση των κτιριακών και υλικοτεχνικών υποδομών και τη διακινδύνευση που προκαλείται από εξωσχολικά στοιχεία. Αλλά και έμμεσα, με την καλλιέργεια μίας κουλτούρας ανοχής σε παραβατικές συμπεριφορές ή/και αυτοδικίας, που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για τη μαζική διείσδυση στα σχολεία ακραίων και αντιδημοκρατικών φορέων, που εκμεταλλεύονται την ορμή και τον αυθορμητισμό των νέων για την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων. Δεν ξεχωρίζουμε τις καταλήψεις σε «καλές» και «κακές», γιατί δεν θέλουμε να νομιμοποιήσουμε την εργαλειοποίηση των μαθητών και τον εθισμό τους σε μορφές αντίδρασης που διευκολύνουν εντέλει τη θυματοποίησή τους. Αλήθεια, πόσες πολιτικές καριέρες ακόμη πρέπει να χτιστούν πάνω στις πλάτες των μαθητών;

Εδώ η ηλεκτρονική δημοσίευση του άρθρου.