Το αφήγημα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περί «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018 αποτελεί άλλη μια (αυτ)απάτη της Κυβέρνησης. Εξ αιτίας των δεσμεύσεών της, από την 1/1/2019 οι συνταξιούχοι χάνουν 2 με 3 συντάξεις, από την 1/1/2020 φορολογούμενοι με ελάχιστο εισόδημα ξεκινούν να φορολογούνται, ως το 2022 πρέπει να εξασφαλίζουμε 3,5% πλεόνασμα και ως το 2060 πάνω από 2%, ενώ το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας έχει δεσμευτεί στο Υπερταμείο ως το 2114!
Η ανακούφιση για το σύνολο των πολιτών θα είναι η επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα και την ανάπτυξη, που μπορεί να επιτευχθεί μόνον με εξωστρέφεια, επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, όπως πρεσβεύει η Νέα Δημοκρατία. Οι πολιτικές μας στοχεύουν στη δημιουργία εθνικού πλούτου, στο μεγάλωμα της πίτας, ενώ αντιθέτως οι πολιτικές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανακυκλώνουν και επιμερίζουν τη φτώχεια. Ειδικότερα για τις ασθενέστερες τάξεις, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη προτάξει την επαναφορά του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για 800.000 πολίτες με κόστος 1 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, το πρόγραμμα ψηφιακών δεξιοτήτων για μακροχρόνια άνεργους κάτω των 35 ετών, την αύξηση του αφορολόγητου ορίου κατά 1.000 ευρώ για κάθε παιδί, την εγγραφή όλων των παιδιών σε παιδικούς σταθμούς, ελαστικότερα κριτήρια για την απονομή επιδόματος ανεργίας και πολλά άλλα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πορεύεται τόσο τυχοδιωκτικά, με τέτοια μικροπολιτική στόχευση, που οι εκλογές μπορεί να γίνουν ανά πάσα στιγμή, ακόμη και εξ αιτίας ενός τυχαίου πολιτικού γεγονότος. Δεν υπάρχει σαφής εικόνα. Θεωρώ πάντως ότι κύριο μέλημά τους είναι να παραμείνουν γαντζωμένοι στις καρέκλες της εξουσίας το μέγιστο δυνατό διάστημα.
Η Νέα Δημοκρατία διαρκώς κερδίζει έδαφος στις δημοσκοπήσεις και εμπεδώνει την επικράτησή της στην πολιτική σκηνή της χώρας. Επίσης φαίνεται ότι το άνοιγμα που έκανε ο Πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, σε όλους τους πολιτικούς χώρους και σε όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου που ασπάζονται τις ιδέες και τις αξίες που πρεσβεύουμε, έχει πολλαπλασιαστικά οφέλη. Ασφαλώς δεν μπορούμε να εφησυχάζουμε. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει και μπορεί να συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις με στόχο την ανόρθωση της χώρας μετά τη λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στον αγώνα αυτόν κανένας δεν περισσεύει.
Πρωτίστως λόγοι βιωματικοί: λόγω προηγούμενων εθελοντικών δράσεων που είχα αναπτύξει, έχω περάσει χρόνο σε μαιευτήρια και ιδρύματα της χώρας όπου διαβιούν εγκαταλελειμμένα παιδιά. Και παρότι το προσωπικό στους χώρους αυτούς υπερβάλλει εαυτόν, γεγονός είναι ότι τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν υπό εξαιρετικά «βαριές» συνθήκες, χωρίς την αγκαλιά και την στοργή ενός γονέα, συχνά χωρίς πρόσβαση σε φυσικό φως, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να παίξουν όπως τα συνομήλικά τους, και όλα αυτά έχουν τρομακτικές επιπτώσεις στη σωματική, ψυχική, συναισθηματική τους ανάπτυξη. Επιπλέον, πολλά από τα παιδιά αυτά έχουν προβλήματα υγείας, και τα νέα ζευγάρια που θέλουν να αναλάβουν παιδιά με αναδοχή ή υιοθεσία δεν τα προτιμούν. Θεώρησα λοιπόν ότι έχουμε ως Πολιτεία χρέος να εξασφαλίσουμε σε κάθε παιδί το δικαίωμα να ζήσει, το δικαίωμα να μεγαλώσει σε ένα σπιτικό με γονείς που θα το φροντίζουν και θα το αγαπούν. Και έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στις κοινωνικές υπηρεσίες της χώρας μας, οι οποίες ελέγχουν την καταλληλότητα όλων των υποψηφίων αναδόχων γονέων – ετερόφυλων ή ομόφυλων – ότι θα φροντίσουν τα παιδιά αυτά να μεγαλώσουν με γονείς που θα τους προσφέρουν το κατάλληλο περιβάλλον για την ανάπτυξή τους.
Επιπλέον, σε επιστημονικό επίπεδο, σοβαρές εγχώριες και διεθνείς επιστημονικές και εμπειρικές μελέτες καταλήγουν στο ξεκάθαρο συμπέρασμα ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών, στην κοινωνική τους προσαρμογή, ούτε και στην ανάπτυξη της ταυτότητας του φύλου τους. Και σε νομικό επίπεδο, ο εκ των προτέρων αποκλεισμός ενός υποψηφίου από τη διαδικασία αναδοχής – αποκλειστικά και μόνο λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού – θα ήταν αντίθετος προς το ευρωπαϊκό δίκαιο, με το οποίο έχουμε υποχρέωση να συμμορφωνόμαστε.
Πρωτίστως όμως, όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από ένα σπιτικό και από ανθρώπους που θα τα αγαπάνε και θα τα φροντίζουν, και αυτό θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να συνιστά την απόλυτη πολιτική μας προτεραιότητα.
Με βασικούς άξονες την αυτονομία, την αξιολόγηση και την αριστεία:
Μπούλινγκ δεν έχω υποστεί με τη στενή έννοια, ωστόσο έχει τύχει να δεχτώ υποτιμητικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που θεώρησα ότι υπερβαίνουν τα όρια της πολιτικής κριτικής και συνιστούν προσωπικές αιχμές σεξιστικού περιεχομένου. Δυστυχώς οι γυναίκες στον επαγγελματικό στίβο και στην πολιτική, αφενός υπο-εκπροσωπούνται, αφετέρου υποτιμώνται συχνά λόγω παγιωμένων στερεοτύπων, π.χ. με υπονοούμενα ως προς τον τρόπο ανέλιξής τους ή την υποχρεωτική ενασχόλησή τους με «ελαφρά» έργα ή χαρτοφυλάκια. Η απάντηση δίνεται πάντοτε με τη δουλειά της καθεμίας από εμάς στην πράξη.
Τον Αύγουστο, και νιώθω μεγάλη χαρά και ανυπομονησία! Δεδομένης της εμπειρίας μου από το πρώτο μου παιδί, είμαι επιπλέον και πιο συνειδητοποιημένη ως προς τις δυσκολίες συνδυασμού των πολλαπλών ρόλων μίας γυναίκας σήμερα: μητέρας, συζύγου, επαγγελματία. Όλοι ρόλοι απαιτητικοί και άξιοι προσπάθειας για το καλύτερο.
Γνωριστήκαμε στις ΗΠΑ, όπου εργαζόμασταν και οι δύο ως δικηγόροι. Το αστείο είναι ότι, εξαιτίας του ασφυκτικού μου προγράμματος την εποχή εκείνη στη δουλειά, όταν μου πρότεινε να ιδωθούμε για καφέ, του απάντησα «ναι, σε τέσσερις μήνες όταν θα τελειώσω μία απαιτητική δίκη που χειρίζομαι»! Αν και αρχικά πρέπει να με παρεξήγησε πλήρως…, ευτυχώς επανήλθε και τα βρήκαμε.
Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία, τόσο σε επίπεδο λήψης όσο και επεξεργασίας.
Αρκετές, αλλά θα ξεχώριζα την ταινία «Οι ζωές των άλλων». Διαδραματίζεται στην Ανατολική Γερμανία της δεκαετίας του 1980, όπου διαπλέκεται η ζωή ενός ζευγαριού καλλιτεχνών με αυτήν ενός πράκτορα της μυστικής αστυνομίας Στάζι. Είναι μια ανθρώπινη, πολιτική ταινία, με δυνατές εσωτερικές ερμηνείες και ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, που μας θυμίζει τα δεινά των απολυταρχικών καθεστώτων και μας παροτρύνει να εκτιμήσουμε τις αξίες της ελευθερίας και της ιδιωτικότητας.
Μου αρέσουν η Ελευθερία Αρβανιτάκη και η Luz Casal, που με τις φωνές τους σε ταξιδεύουν. Τον τελευταίο καιρό, όμως, τις προτιμήσεις στο σπίτι μας καθορίζει ο μικρός μας γιος που μονοπωλεί το ηχοσύστημα με παιδικά τραγούδια από τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Δώρο Δημοσθένους.
Εάν θέλετε να ενημερώνεστε για τις δράσεις μας, μπορείτε να δηλώσετε παρακάτω τα στοιχεία σας:
Εάν θέλετε να ενημερώνεστε για τις δράσεις μας, μπορείτε να δηλώσετε παρακάτω τα στοιχεία σας: